Rzym to jedno z najbardziej rozpoznawalnych miast świata, stolica Włoch licząca sobie obecnie 2,8 milionów mieszkańców, a więc jedno z największych europejskich metropolii. Rola miasta w historii świata, Kościoła i Włoch jest nieoceniona.
Tradycyjną datą założenia Rzymu jest rok 753 p.n.e., natomiast datę 509 r. p.n.e. uznaje się za początek funkcjonowania w mieście republiki. Wcześniej rządzona ona była przez królów z etruskiej dynastii, której ostatni członek, Tarkwiniusz Pyszny został wygnany z rzymskiego miasta. Latynowie z Rzymu stworzyli państwo, które z biegiem czasu rozszerzało swoje granice na Półwyspie Apenińskim – w wyniku wojen toczonych w IV i III w.p.n.e. uzależniło od siebie sąsiadów.
W III w. p.n.e. wybuchła pierwsza z wojen punickich z Kartaginą; wkrótce została podbita także Macedonia i Grecja, Hiszpania, natomiast Juliusz Cezar w swojej wielkiej kampanii zajął Gallię. W wyniku podbojów Rzym stał się stolicą potężnego imperium, które oprócz siły przynosiło także zniewolonym ludom potężny rozwój cywilizacyjny. Rzymianie uznawali są za wielkich z powodu sformułowania niezwykłego prawa będącego podstawą dzisiejszego prawodawstwa w większości europejskich krajów.
Stworzony przez nich porządek społeczny, na początku w czasie republiki, a później cesarstwa był niezwykły jak na owe czasy. Sam Rzym liczył sobie wówczas milion mieszkańców i był w samym centrum każdego wydarzenia. To tam oczywiście przebywał cesarz, oraz cały Senat – to tam zapadały decyzje wiążące dla wielkiego imperium złożonego z większości znanego wówczas świata. Dopiero po upadku cesarstwa Rzym podupadł; miasto łupione przez barbarzyńskie ludy aż do renesansu traciło na znaczeniu, a jego ludność spadła do 50 000 mieszkańców.
Miasto było od późnej starożytności siedzibą papieży, a więc i miejscem docelowym wszelkiej dyplomacji do kurii wysłanników z całego świata chrześcijańskiego. W czasie renesansu Rzym pod egidą papieży humanistów stawał się przyjaznym miejscem dla wielkich malarzy i rzeźbiarzy – chociażby dla Michała Anioła, aczkolwiek znaczeniem przegrywał z pobliską Florencją czy Wenecją. W XVI wieku trwała budowa monumentalnej bazyliki św. Piotra, która zastąpiła dawną świątynię zbudowaną jeszcze w czasie rzymskim.
Była ona wówczas zdecydowanie największym kościołem świata, chociaż kosztowała tak wiele, że papieże zarządzili sprzedawanie specjalnych odpustów, które miały gwarantować miejsce w Niebie. Ludzie wierzyli w ten pazerny dogmat i wydawali na odpusty wielkie majątki – wzbudziło to powszechny sprzeciw, który spowodował wybuch reformacji.
Wracając do Rzymu, swoją wielką pozycję odzyskał dopiero w 1870 roku, kiedy został włączony do odradzającego się Królestwa Włoch. Miasto bardzo szybko zaczęło nabierać ludności, stało się także stolicą nowych, zjednoczonych Włoch. Milion mieszkańców został przekroczony w latach 30′ XX wieku, dzisiaj liczba osób tam żyjących dochodzi do trzech milionów.
Jeżeli chodzi o Rzym – zwiedzanie zwyczajowo zaczyna się od pozostałości po czasach rzymskich, czyli przede wszystkim od pochodzącego z I w n.e. Amfiteatru Flawiuszów nazywanego Koloseum. Było to miejsce odbywania popularnego wśród ludu rzymskiego wydarzenia, czyli walk gladiatorów. Kończyły się one często krwawo – los przegranego gladiatora zależał tylko i wyłącznie od woli ludu. Tłum skandował czy chce go uśmiercić czy też nie.
Koloseum było w stanie pomieścić kilkudziesięciotysięczną publiczność. Potęga tej budowli zdumiewa rozmachem rzymskiej architektury i postępem ówczesnej myśli w tym zakresie. Zbudowanie takiej budowli nie jest bowiem proste nawet w dzisiejszych czasach, a co dopiero dwa tysiące lat temu.
Obok Koloseum znajduje się wejście do Forum Romanum, czyli do pozostałości po centrum rzymskiego miasta. Przez wieki kamienie rozpadających się rzymskich budowli zabierane były przez lokalnych mieszkańców, ale zachowały się pozostałości, które są żywym przykładem na bardzo odległą historię tego miejsca.
W innej części Rzymu znajduje się oczywiście wspomniana już bazylika św. Piotra budowana w XVI i XVII wieku, majstersztyk kilku pokoleń uzdolnionych twórców renesansowych i barokowych. Potężna kopuła i ogrom złota zdumiewają po dziś dzień – powszechny rozmach odpowiada prestiżowi tego miejsca.
Po dziś dzień bowiem w Watykanie, oficjalnie oddzielnym państwie, mieszka papież i sprawuje tam swoją posługę. Na plac św. Piotra przybywają tłumy, kiedy jest jakakolwiek szansa zobaczenia na żywo Ojca Świętego, będącego autorytetem dla bardzo wielu katolików.
